✍️ گزارش مریم چراغیان _ دنیای ایلام
عصر امروز، ۱۷ تیر ۱۴۰۴، کافه هامون شهر ایلام، میزبان جمعی از علاقه‌مندان به زبان کوردی بود. نه مراسمی رسمی بود و نه نشستی ادبی. کلاس درس بود، اما نه از آن مدل های خسته کننده ای که در مدارس برگزار می‌شود.
آمده‌بودیم برای تمرین الفبایی که سال‌هاست از ذهن‌هامان فاصله گرفته. آمده بودیم برای آموزش زبان کوردی.
کیوان داودیان، شاعر و وکیل خوش‌فکر ایلامی، با وجود تمام مشغله‌های کاری، وقت گذاشته بود تا قدم به قدم آموزش دهد. حروف را، صداها را، تفاوت‌ها را.
جمعمان کرده بود تا بگوید: کوردی فقط زبان حرف‌زدن نیست، زبان نوشتن هم هست. اگر ننویسیمش، فراموش می‌شود؛ و اگر فراموش شود، خودمان را گم می‌کنیم.
جلسه، آموزش رسم‌الخط کوردی بود و تلنگری بود به همه‌ی ما که چطور واژه‌های مادری‌مان دارند از دست می‌روند.
بیشتر حاضران را زنان و دختران جوان تشکیل می‌دادند و همین موضوع، خودش امیدبخش بود. چون اگر زبان در خانه و آغوش مادر بماند، هنوز می‌شود به ماندگاری‌اش دل بست.
داودیان با صداقتی صمیمی گفت:ما را از نوشتن زبان خودمان ترسانده‌اند. همیشه گفته‌اند حرف بزن، ولی ننویس. حالا وقت آن رسیده که یاد بگیریم بنویسیم. زبان بدون نوشتن، در نهایت، از یاد هم خواهد رفت.
امروز ظهر، در دل گرمای تابستان، حروفی آموزش داده شد که شاید سال‌ها زیر گرد و غبار بی‌توجهی ما پنهان مانده بودند.
باید از ” کیوان داودیان “و “کافه کتاب هامون” ممنون بود.
نه به‌خاطر اینکه، برای آموزش رایگان وقت گذاشته بودند، بلکه برای اینکه دارند ما را با بخشی از هویت خودمان آشتی می‌دهند. بخشی که داشتیم از یادش می‌بردیم.
زبان مادری، مسئله‌ای جدی‌تر از آن است که فکر می‌کنیم.
اگر کوردی را ننویسیم و به آن اهمیت ندهیم، شاید نسل بعد حتی نتواند آن را بشنود…
