✍️مریم چراغیان
در روزهایی که عزای عمومی اعلام شده و از بندرعباس تا ایلام، همه عزادار و سیاه‌پوش مصیبتی بزرگ شده‌اند، انتظار طبیعی مردمی که تعداد زیادی از همشهریانشان را از دست داده اند این است که نهادهای متولی فرهنگ و دین، پیشگام همدلی و همراهی شوند.
شورایی چون شورای هماهنگی سازمان تبلیغات اسلامی که در بزنگاه‌های مختلف، بی‌درنگ دستور به برگزاری مراسمات و تجمعات می‌دهد، این بار چرا این‌گونه منفعل و بی‌صدا شده است؟
نه پیامی برای تسلیت ارسال شده است، نه حرکتی برای ابراز همدردی نشان داده شده است و نه تلاشی برای برگزاری مراسمی که اندوه مردم را تسکین دهد صورت گرفته است.
این سکوت تأسف‌آور است و دلیلی است که فاصله مسئولان با مردم را عمیق‌تر می‌کند و علت اصلی کمرنگ شدن نقش مردم در برنامه‌ها و مراسمات رسمی طی سالیان گذشته بوده است.
سال‌هاست مردم می‌بینند که بیشتر مراسمات دولتی‌وار و کارمندی شده‌اند،با حضور اجباری ادارات و بدون توجه به احساسات واقعی جامعه.
وقتی برنامه‌ها به جای جاگرفتن در دل مردم، پشت درهای اداری متولد شوند، چگونه می‌توان انتظار داشت مردمی بمانند و مردم هم مشتاقانه در آنها شرکت کنند؟
امروز فرصت بزرگی بود تا با برگزاری مراسمی مردمی و پرشور و یا حتی نصب بنر در سطح شهر، نهادهای دینی و فرهنگی ثابت کنند که دغدغه‌شان واقعاً همراهی با مردم است، نه صرفاً اجرای دستورالعمل ها.
دو قدم به سمت مردم آمدن، یعنی برگزاری مراسماتی که از بطن جامعه بجوشد، نه از رأس بخشنامه ها.
اگر این سال‌ها، نهادها به دل مردم راه پیدا می کردند، می دیدند که مردم چگونه با همه‌ی وجود پای کار می‌آیند و صحنه‌هایی از همدلی و غیرت دینی خلق می‌کنند که هیچ بخشنامه‌ای قادر به ساختنش نیست.
اینکه امروز مردم نسبت به نحوه‌ی اجرای مراسمات حساس شده‌اند، بیراه نیست.
مردم به خوبی فرق بین مراسمات از سر اجبار و تجمعات از دل برآمده را می‌فهمند و هر جا که صداقت و همراهی نباشد، طبیعی است که حضورشان کم‌رنگ‌تر می شود
ای کاش شورای هماهنگی سازمان تبلیغات اسلامی و دیگر نهادهای مشابه، به جای آنکه فقط در مقاطع خاص فعال شوند، در این روزهای سخت، کنار مردم بایستند و همدردشان باشند و با اقدامات به‌موقع و مردمی، دل‌های زخمیشان را مرهم شوند.